Mijn plek
Ik voel me één
Ik voel me géén
Ik ben lid van deze groep
Ik stap in
Ik stap uit
en ik blijf een lid van deze groep
Ik sta aan de zijlijn
Ik bekijk en ik observeer
Zie én voel verlangen, plezier en pijn,
Wat mij aan deze groep verbind is dat ik ervan leer
Moeilijk om me echt te geven,
Lastig om daar vrij en constant in te zijn
Emoties delen, soms lukt het heel even
Vanaf een afstandje bekijken maakt dat ik blijf en niet verdwijn
Wat vertellen al die ogen, al die blikken
Hoe kan ik vertrouwen
Laat maar komen, niet verstrikken
En als dat er is, heel even vasthouden
Ik neem niet zo snel aan wat er hier allemaal voor me is,
Dan trek ik me terug en compenseer voor mezelf het gemis.
ik sta hier een soort van aan de zijlijn
Schijnveiligheid, juist hier is de pijn
de plek die ik zelf heb gekozen?
De plek waar het veilig is en vertrouwt?
Deze plek is de enige die ik ken en me tegelijkertijd hartstikke gevangen houdt.
Ik mag de versleten zijlijn verlaten
Hier en daar en overal...
niemand kijkt me daar
Ik doe dat zelf en ben me dat nu eindelijk gewaar
Het is tijd om te leren uitreiken en naar mijn plek te gaan.
Hoe kom ik met volwassen vertrouwen op mijn enige en juiste plek te staan?